پیکر زنده یاد داریوش صفوت صبح امروز – ۳۰ فروردین ماه – در حالی روی دوش دوستانش بدرقه شد که فاطمه واعظی (پریسا) گفت: ارسطوی موسیقی اصیل ایران را از دست دادیم.
به گزارش خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، آرامستان بهشت سکینه کرج، امروز میزبان جمع عظیمی از دوستان و شاگردان داریوش صفوت بود که آمده بودند او را به سمت خانه ابدی‌اش بدرقه کنند.
فاطمه واعظی(پریسا)، که حدود ۴۰ سال شاگرد داریوش صفوت بوده است، طی سخنانی گفت: استاد صفوت فقط معلم من نبود بلکه پدر هنری‌ام بود و هرچه از موسیقی دارم از او دارم.او در موسیقی دستم را گرفت.
این خواننده ادامه داد: روزی از اسکندرمقدونی پرسیدند که بین پدر و استادت کدام یک را ترجیح می‌دهی؟ اسکندر که شاگرد ارسطو بود در پاسخ گفت: استادم را ترجیح می‌دهم. راست هم می‌گفت چرا که استاد است که تربیت می‌کند، رشد می‌دهد و از بیراهه رفتن نجات می‌دهد و این استاد بزرگ خیلی‌ها را از بیراهه رفتن نجات داد.
وی افزود: چه در زمینه موسیقی و چه در زمینه معنویت و اخلاق زنده یاد صفوت، کسانی که بضاعت علمی دارند باید از او صحبت کنند چرا که موسیقی از دیدگاه او تنها صوت، ملودی و ردیف نبود موسیقی برای او ابزاری برای توجه به عالمی دیگر بود، ابزاری برای درخود فرو رفتن و تزکیه نفس بود.
او همچنین گفت: زنده یاد صفوت مرکزی برای تربیت هنرجویان تشکیل داد و باید بگویم او هیچگاه شاهد بازاری تربیت نکرد. به جرات می‌توانم بگویم که تا کنون چنین شخصیتی نداشتیم و شاید به این زودی هم نخواهیم داشت. شاید ادیب و موسیقی‌دان فراوان داشته باشیم اما کسی که حرف و عملش یکی باشد خیلی کم است. من با بضاعت ناچیزم و در ۴۰ سالی که افتخار شاگردی استاد صفوت را داشتم تلاش کردم که شاهد بازاری نباشم.
فاطمه واعظی(پریسا)، با بیان خاطره‌ای گفت: آخرین دیدارم با ایشان چند ماه قبل بود؛ دوسال قبل به مناسبت تولد مولانا کنسرتی اجرا کرده بودم و مثل همیشه نوار اجرایم را برای استادم بردم تا درباره کارم نظر بدهد اما افسوس آخرین بار که نوار را نزدش بردم او قادر به تکلم نبود و به پهنای صورت اشک می‌ریخت اما تمام وجودش حرف و نصیحت بود.
او ادامه داد: شاید فشاری بالاتر از این نیست که نتوانی حرف بزنی در حالی که بند بند وجودت پر از حرف است به او گفتم استاد آیا بالاخره توانستم فلسفه وجودی شما را پیاده کنم؟ برای خدا بخوانم ولاغیر؟ برای شهرت نخوانم. آیا از من راضی شدید؟ مطمئن هستم حرف‌های زیادی داشت اما نمی‌توانست صحبت کند فقط به علامت تصدیق سرش را تکان داد.
این هنرمند در پایان سخنانش گفت: مرگی درکار نیست و او روحش زنده است ما برایش خوشحالیم چون با درستی و ایمان زیست و روح پاکش چون قطره اقیانوس الهی پیوست.
به گزارش ایسنا، در بخش دیگری از این مراسم داوود گنجه‌ای از دیگر شاگردان زنده یاد صفوت در سخنانی مطرح کرد: کوتاه اما با عشق برای مرشدم سخن می‌گویم. همچنین به خانواده صفوت و همه مردم ایران به ویژه موسیقی‌دان‌ها از طرف خودم و شورای عالی خانه موسیقی تسلیت می‌گویم.
او ادامه داد: من داوود گنجه‌ای پنجاه سال ثمره عشق صفوت هستم. سال ۴۶ در دانشگاه تهران با این مردم روبرو شدم او درس‌های زیادی به من داد از جلمه اینکه می‌گفت هیچگاه نترس همیشه راست بگو و دنبال شهرت نرو. او به معنای واقعی معلم اخلاق بود.
گنجه‌ای در حالی که بغض گلویش را گرفته بود، گفت: من پدرم را از دست دادم صفوت مرد اخلاق و عرفان بود مردی که در مکتب حضرت امیر بزرگ شده بود، او دروغ نمی‌گفت و همیشه از اخلاق و دوستی سخن می گفت و هم اکنون پندارم قبول نمی‌کند که دکتر صفوت میان ما نیست. اگر یک مرد یک رنگ و یک پهلو وجود داشته باشد آن دکتر صفوت بود.
محمد موسوی نی‌نواز پیشکسوت هم به عنوان یکی دیگر از شاگردان دکتر صفوت گفت: از خیل هنر بادگساران همه رفتند /روبار سفر بند که یاران همه رفتند.
دکتر صفوت هم رفت، هم می‌رویم. ۴۲ سال در خدمتش بودم و از او درس زندگی آموختم. محمد موسوی هرچه دارد از صفوت دارد.
سپس این هنرمند با ساز خود قطعه‌ای را در دشتی و در گوشه غم انگیز نواخت.
به گزارش ایسنا در این مراسم تعداد زیادی از اهالی فرهنگ و هنر حضور داشتند.
هوشنگ و اردشیر کامکار، هومان اسعدی، محمدرضا اصلانی، حمید اسفندیاری، سیدعباس سجادی، فاضل جمشیدی، محمدعلی بهمنی، داریوش پیرنیاکان، فرمان مرادی، مهدی آذرسینا، علی‌اکبر شکارچی، محمد مقدسی، رضا شفیعیان، شهرام صارمی، علی مرادخانی و… از حاضران در این مراسم بودند.
این در حالی بود که هیچ نماینده‌ای از مرکز موسیقی در مراسم تشییع پیکر زنده یاد داریوش صفوت حضور نداشت.
دیدگاهتان را بنویسید