«آرزوی اولم سلامتی است؛ به ویژه از وقتی که درگیر بیماری شده‌ام، شیرین‌ترین آرزویم سلامتی برای تمام مردم جهان است. ارتقای سلیقه موسیقایی مردم دومین آرزویم است و دوست دارم سال آینده مردم در انتخاب موسیقی خوب بیشتر دقت کنند.»
به گزارش خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این جملات آرزوهای بیژن کامکار است که ۲۸ آذر قدم به بهار ۶۳ سالگی‌اش می‌گذارد.
دف‌نواز گروه کامکارها به مناسبت سالروز تولدش گفت: ۸ سالی می‌شود که در بستر بیماری هستم و سال‌هاست که از دوستانم از جمله مشکاتیان دور شده‌ام. در این سال‌ها هم بیشتر فعالیت موسیقایی‌ام به گروه «کامکارها» معطوف شده است.
کامکار اضافه کرد: حتی سال‌هایی را که در اوج بیماری سپری کردم، کنسرت‌های زیادی در خارج از کشور داشتم، هیچ‌گاه دست از فعالیت حرفه‌ای نکشیدم.
این نوازنده دف با بیان اینکه در این سال‌ها فعالیت موسیقی‌اش کمی کمرنگ شده است، گفت: کارهایی با گروه «دف و نی» داشتم که مدتی است روی زمین مانده است و هنوز نتواسته‌ام جمع و جورش کنم اما در یکی از کارهای ارسلان مشارکت داشتم که آن هم متاسفانه فقط در کردستان عراق منتشر شد.
او به همکاری با گروه «تخت جمشید» در فعالیت‌های اخیرش نیز اشاره کرد و افزود: در حال حاضر مشغول تمرین هستم که کارهایی را با «دف و نی» انجام دهم و اجرای صحنه‌ای داشته باشیم اما هنوز از تدریس دست نکشیده‌ام.
بیژن کامکار همچنین گفت: حتی زمانی که در اوج بیماری بودم بخشی از وقتم را به تدریس کردن اختصاص می‌دادم.
به گزارش ایسنا، بیژن کامکار متولد ۲۸ آذر ۱۳۲۸ در سنندج و از نوازندگان دف و رباب است.او مانند دیگر اعضای خانواده‌اش نزد پدرش حسن کامکار به فراگیری موسیقی پرداخت.
اولین فعالیت حرفه‌ای او در رادیو سنندج به عنوان خواننده بود. اولین سازی که او برگزید تنبک بود اما پس از آن با سازهای ملودیکا و تار به نوازندگی در گروه خانوادگی کامکارها پرداخت.
کامکار در سال ۱۳۵۳ با ساز تخصصی تار وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در رشته موسیقی تحصیل کرد.
او از بنیانگذاران گروه‌های «شیدا» و «عارف» بوده و در کنسرت‌ها و آثار متعدد به عنوان نوازنده و گاهی هم خواننده این گروه‌ها حضور داشته‌است.
شاید بتوان مهم‌ترین نقش کامکار در موسیقی ایران را وارد کردن ساز دف برای اولین بار به اجراهای عمومی دانست.
گفته می‌شود: کامکار در هنگام عضویت در گروه «شیدا» به پیشنهاد محمدرضا لطفی از ساز دف در یکی از کنسرت‌های گروه استفاده کرد که با اقبال فراوان علاقه‌مندان مواجه شد و امروزه دف یکی از سازهای مهم در گروه‌های موسیقی ایرانی است و نوازندگان فراوان در این رشته به فعالیت می‌پردازند.
او علاوه بر اجراهای متعدد همراه با گروه‌های موسیقی داخل و خارج کشور در مقام نوازنده و خواننده در بیش از ۱۲۰ آلبوم حضور داشته‌است.
از این آثار می‌توان به «ئاگری زیندو»، «شلیره»، «گل صدبرگ»، «دف و رباب»، «دف و نی»، «افسانه تنبور»، «حصار» (اثر حسین علیزاده) و… اشاره کرد.
دیدگاهتان را بنویسید