بسیاری می‌گویند نمی‌توان صحبت از موسیقی ایرانی و تنبور کرد و اسمی از سید خلیل عالی‌نژاد نبرد. نوازنده و آهنگسازی که در دهه ۶۰ و ۷۰ جانی دوباره به یکی از اصیل‌ترین سازهای ایرانی داد و آن را مجددا احیا کرد.۲۷ آبان ماه مصادف است با یازدهمین سال روز درگذشت سید خلیل عالی نژاد.
به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، سید خلیل عالی نژاد در سال ۱۳۳۶ در خانواده‌ای اهل هنر موسیقی در شهر صحنه کرمانشاه متولد شد و از همان دوران کودکی فراگیری موسیقی را آغاز کرد.
وی تنبور نوازی را در کنار سیدنادر طاهری را شروع کرد و در ادامه نزد سید امراله شاه ابراهیمی به تکمیل و یادگیری هرچه بیشتر این ساز پرداخت.
سید خلیل عالی‌نژاد همچنین از محضر دو استاد بزرگ موسیقی یعنی امیرحیاتی و عابدین خادمی نیز بهره برد.
وی علاوه بر آشنایی با موسیقی مقامی ایران به موسیقی دستگاهی ایران نیز تسلط کامل داشت و به جز تنبور به نواختن سازهایی چون تار و سه تار و بربط و دف هم آشنایی داشت.
در اوایل سال‌های دهه ۶۰ سید خلیل عالی‌نژاد به گروه «شمس» به سرپرستی کیخسرو پورناظری پیوست و آلبوم صدای سخت عشق با صدای شهرام ناظری از جمله کارهای ماندگار این همکاری مشترک شد.
این آهنگساز و نوازنده در دهه ۷۰ گروه «باباطاهر» را تشکیل داد و حاصل آن چندین اجرا به همراه این گروه به همراه آلبوم‌هایی به خوانندگی عالی‌نژاد بود.
آلبوم‌های آئین مستان، ثنای علی(ع) شکرانه ققنوس از جمله آثار ماندگار وی در عرصه موسیقی ایرانی و مقامی هستند.
سرانجام سیدخلیل عالی نژاد در بیست و هفتمین روز آبان ماه سال ۸۰ در گوتنبرگ سوئد برای همیشه صحنه زندگانی را ترک کرد.
و در آخر سخنی از سیدخلیل عالی‌نژاد: هیچ اگر سایه پذیرد ما همان سایه هیچیم.
دیدگاهتان را بنویسید