در آخرین ماه های حیات غلامحسین سمندری قرار بود اثری با پنجه پرتوان این نوازنده دوتار و با آهنگسازی کیوان ساکت درباره تربت حیدری ضبط شود اما برخی سخت گیری ها باعث شد هرگز این کار به انجام نرسد.
کیوان ساکت در گفتگو با پایگاه اطلاع رسانی موسیقی ایران، ضمن بیان این مطلب گفت: من آهنگی را به درخواست اداره فرهنگ و ارشاد خراسان با محوریت تربت حیدریه ساختم که طبق توافقات انجام شده قرار بود استاد سمندری در آن دوتار نوازی کند و سالار عقیلی نیز کار خوانندگی آن را انجام بدهد.
این آهنگساز در ادامه افزود: برای ساخت آن چند ماه وقت گذاشتم تا بهترین اثر ممکن را ارائه کنم. برای شعر این کار نیز از سروده محمد خسروی شاعر فرهیخته و نامدار خطه خراسان بهره گرفتم؛ اما متاسفانه با وجود تمام این تلاش ها، ایرادهای برخی دوستان در شورای شعر خرسان باعث شد تا زمان از دست برود و بالاخره ما با درگذشت استاد سمندری مواجه شویم.
وی همچنین تصریح کرد: سمندری از اساتید بزرگ موسیقی ما بود که پنجه بسیار کم نظیری داشت. این در حالی بود که زحمات بسیاری برای ارائه یک اثر ماندگار در مورد تربت حیدریه کشیده شده بود و اگر تعلل برخی از دوستان ماه ها زمان ما را به هدر نداده بود می توانستیم حداقل در روزهای پایانی زندگی استاد سمندری دلش را با چنین کاری شاد کرده باشیم.
یادآور می شود، غلامحسین سمندری که اواسط اسفند ماه ۹۰ دچار سکته مغزی شده بود روز سوم فرودین ۹۱ و در حالی که تنها ساعاتی از مرخص شدن او از بیمارستان سجادیه تربت جام می گذشت دار فانی را وداع گفت.
این دوتار نواز برجسته در سال ۱۳۱۱ در خانواده‌ای متوسط در باخرز تایباد متولد شد و بعدها نزد استادان بزرگ موسیقی خراسان به فعالیت پرداخت و همراه با رشد هنری، در جشنواره‌های داخلی و بین‌المللی حضور یافت و عنوان هایی را نیز به دست آورد. از جمله این جشنواره ها می توان به حضور او در جشنواره‌های موسیقی آلمان، ایتالیا، فرانسه، یونان، لبنان، سوئیس و اتریش اشاره کرد.
مرحوم سمندری را با مقام معروف «سرو خرامان» و با آواز استاد ابراهیم شریف‌زاده می‌شناسند. «یهودی منوهین»، ویولونیست مشهور بین‌المللی درباره‌ی او گفته است: حاضرم تمام افتخاراتم را بدهم، اما در عوض بتوانم پنجه‌های این مرد روستایی را داشته باشم.
آنچه بیش از هر تعریفی درباره اثرگذاری ساز او بر دل ها نقل شده به شعر مشهور اخوان ثالث درباره غلامحسین سمندری باز می گردد که در آن آورده بود« قربان زخمه‌های تو، خون پاش و نغمه ریز/ سبز پری است اینکه می‌زنی یا شتر خجو؟
تو با دو سیم، محشر کبری به پا کنی/ شش تار خویش من شکنم یا نه؟ هان بگو
از پنجه تو زخم جگر، خون دل چکان/ مضراب من برنجی و مومی است، سیم مو
تو زیر آب می‌بری و می‌دهی به دشت/ دارد شتر خجوی تو حکم شتر گلو
استاد بی‌نظیر، حسین سمندری/ پر از کدام چشمه و دریا کنی سبو؟»
دیدگاهتان را بنویسید