بهزاد ندیمی سال‌هاست در حرفه دندانپزشکی مشغول فعالیت است و در کنار آن کار موسیقی نیز انجام می‌دهد.
فضای موسیقی آن‌قدر دارای جذابیت و المان‌های فراوان است که هر قشری را سریعاً به خود جذب می‌کند و گریزی برای آن وجود ندارد. قشر پزشک‌ها از این قاعده مستثنا نبوده و پزشکان قهاری هستند که به جرگه هنر و موسیقی ملحق شدند و در این ژانر توانسته‌اند شهرتی به دست بیاورند.
دکتر بهزاد ندیمی یکی از آن افرادی است که در سال‌هاست در حرفه دندانپزشکی مشغول فعالیت است و در کنار آن کار موسیقی را نیز با محوریت ساز سنتور انجام می‌دهد. او از شاگردهای پشنگ کامکار بوده و مدت کوتاهی است که نگارش کتاب ردیف میرزا عبدالله برای سنتور را به انجام رسانده است. زمانی که وارد مطب او می‌شوید ساز سنتور در گوشه‌ای از اتاق به‌شدت به چشم می‌آید. با او درباره دو شغل بودن و مصائب آن صحبت کرده‌ایم:
بهزاد ندیمی چگونه به موسیقی علاقه‌مند شد؟
من بلافاصله بعد از قبولی در دانشگاه، در مهر سال ۶۶ در کلاس‌های آزاد هنرستان موسیقی پسران ثبت نام کردم. قبل از آن هم علاقه بسیار زیادی به موسیقی داشتم، اما به دلیل در پیش بودن کنکور، خانواده موافق با رفتن من به کلاس‌های موسیقی نبودند. قرار بر این بود که بعد از قبولی در دانشگاه به سراغ فراگیری موسیقی بروم. برادرم پزشکی دانشگاه تهران قبول شده بود و پدر و مادرم فرهنگی بودند. به همین دلیل خانواده تمایل داشتند که من هم در رشته خوب و مناسبی قبول شوم. البته در آن دوران در رشته‌های ورزشی هم فعال بودم، اما از نظر خانواده‌ام هنر رشته آینده‌‌داری محسوب نمی‌شد و البته شرایط اجتماعی نیز در آن مقطع با امروز کاملاً تفاوت داشت.
در نهایت وارد موسیقی شدید؟
روزی که برای ثبت نام به هنرستان موسیقی رفتم ظرفیت کلاس استاد پشنگ کامکار کامل شده بود و با لطف مسئول ثبت‌نام موفق به ثبت نام در کلاس ایشان شدم. چند سال را به فراگیری موسیقی و یادگیری ردیف‌های استاد صبا و میرزا عبدالله پرداختم و بعد از طی دوره سربازی، برای گذراندن طرح دندانپزشکی به پیرانشهر رفتم. سه سال بعد به تهران برگشتم و مطب شخصی‌ام را دایر کردم و دوباره با جدیت بیشتر تمرین‌هایم را ادامه دادم.
همان زمان‌ها مبحث انتشار کتاب را پیش گرفتید؟
در سال ۷۹ تدوین ردیف میرزا عبدالله برای سنتور را در محضر استاد عزیزم شروع کردم که این کتاب در سال ۸۳ با عنوان “ردیف میرزا عبدالله برای سنتور” به چاپ رسید. ردیف میرزا عبدالله قبلاً توسط ژان دورینگ برای تار نوشته شده بود ولی کاری که ما کردیم این بود که با حفظ اصالت ردیف این مجموعه را اختصاصاً برای ساز سنتور تدوین کردیم. با وجود سختی‌هایی که وجود داشت کار شروع شد و بعد از شروع کار، هفته‌ای یکی دو بار دست‌نوشته‌ها را خدمت استاد می‌بردم. او پس از بار‌ها تصحیح و رسیدن به فرم نهایی یکی از دوستان آن را به شکل کامپیوتری نت‌نویسی می‌کرد. بالاخره پس از چهار سال کار مداوم در سال ۸۳ این کار به انجام رسید و چاپ شد.
علت کشیده شدن شما به سمت موسیقی سنتی چه بود؟ با روحیات شما سازگاری داشت؟
کشش ذهنی و احساسی من به این سمت است. روز اول وقتی فرد جذب موسیقی می‌شود درست نمی‌داند چه چیزی را دوست دارد و چه چیزی را می‌خواهد. وقتی نوجوان و کم سن بودم در میدان بهارستان یک لوازم موسیقی فروشی بود که از آن صدای ساز، آن هم به‌صورت زنده، بیرون می‌آمد. ساعت‌ها پشت شیشه مغازه می‌ایستادم و به آن صدا‌ها گوش می‌کردم. همان زمان از شنیدن صدای موسیقی لذت می‌بردم ولی نمی‌دانستم دنبال چه چیزی هستم. کم‌کم دوستانی در این ارتباط پیدا کردم ولی آن زمان اطلاعات چندانی درباره موسیقی نداشتم و فقط برایم جذاب بود و روحم را به سمت خودش می‌کشید و برایم عجیب بود که چطور این سیم‌ها در کنار هم‌چنین نواهایی را خلق می‌کنند. آن زمان در هنرستان موسیقی پسران کلاس‌های آزاد هنری برگزار می‌شد. به آن کلاس‌ها مراجعه کردم و به هر ترتیبی بود ثبت نام کردم و یواش‌یواش در فضای موسیقیایی قرار گرفتم. در این مدت چیزهای زیادی را امتحان کردم تا اینکه به این نتیجه رسیدم بهترین موسیقی برای من سنتی است و با نیاز روحی من همخوانی بیشتری دارد. البته در حال حاضر به همه موسیقی‌ها گوش می‌دهم اما در کل سنتی یا بهتر بگویم موسیقی اصیل ایرانی را بیشتر می‌پسندم.
آلبومی هم با نام “به یاد شیدا” منتشر کردید درباره آن توضیح می‌دهید؟
من این آلبوم را سال ۹۱ منتشر کردم. گاهی اتفاقی در انسان رخ می‌دهد که دوست دارد آن حس و حال را با دیگران تقسیم کند. همان زمان بود که فکر کردم بهتر است کاری انجام دهم و سی دی را منتشر کردم. دراین‌باره با دوستم آقای قنبری که نوازنده ماهر تنبک هستند صحبت کردم و ذهنیاتم را برای وی شرح دادم تا حس و به عبارتی با برقراری ارتباط میان گذشته و حال و کار کردن روی آن‌ها به یاد شیدا متولد شد. در حال حاضر هم در حال انجام قسمت دوم این آلبوم هستم و فقط ضبط آن مانده است. “دل شیدا” اسمی است که برای قسمت دوم انتخاب کرده‌ام و می‌خواهم در آن ۶۰ تصنیفی را که دوست دارم انتخاب کرده و بنوازم.
هدف شما از انتشار این اثر چه بود؟
هدف اصلی‌ام درک بهتر مفاهیم و ظرایف موسیقیایی با ایجاد چالشی جدید برای خودم و افزایش توانایی‌هایم پس از ارائه و نقد شدن کار بود و سعی کردم با نسل جوان ارتباط بهتر برقرار کنم.
دیدگاهتان را بنویسید