نشست خبری آلبوم «سایه وآر» دو نوازی مسعود شعاری و پژمان حدادی با حضور عوامل تولید آلبوم و جمعی از اصحاب رسانه برگزار شد.
به گزارش خبرنگار موسیقی فارس، مسعود شعاری در ابتدای این نشست با بیان این که از ابتدای فعالیتم آثاری کاملا سنتی و کلاسیک را منتشر کردم، گفت: این رشته‌ای است که در کنسرت‌ها هم به آن پرداخته‌ام و بخشی از زندگی و وجود ما همین موسیقی کلاسیک و سنتی است. البته ممکن است باز هم آثاری تلفیقی هم منتشر کنم.
بازسازی آثار قدما
وی افزود: بخش‌هایی از این اثر در سال‌های گذشته ضبط شده بود و بخش‌هایی هم سال گذشته ضبط شد. این اثر در واقع بازسازی موسیقی قدماست.رآقای حدادی هم پس از شنیدن حاصل ضبط ها استقبال کردند که اثر در قالب این آلبوم منتشر شود. اصولا بازسازی آثار قدما را دوست داشته‌ام. این کار هم آثار آهنگسازان قدیمی است که من بازسازی کرده‌ام. آثار قدیمی ظرفیت‌های بسیاری دارند که خیلی از آنها به اعتقاد من هنوز به خوبی شنیده نشده‌اند و زیبایی هایشان کشف نشده است.
این نوازنده سه‌تار ادامه داد: از طرفی گوش ها هم عادت شنیداریشان تغییر کرده است و از این فضاها فاصله گرفته است. اگر کمی در بازسازی و نواختن کار قدما دقت کنیم و در عین حفظ اصالتشان، بتوانیم زیبایی‌هایی هم به آنها اضافه کنیم؛ مخاطب خودشان را پیدا می‌کنند. من این آثار را به عنوان یک وظیفه ضبط نکرده ام، بلکه این آثار بخشی از زندگی من هستند.
اجرای فرم اصیل موسیقی ایرانی
شعاری با بیا این که موسیقی دستگاهی فُرم مشخص و خصوصیاتی دارد که بخشی از این ماجرا هم زمان است، عنوان کرد: باید این موسیقی را شنید، نواخت و با آن زندگی کرد. چیزی نیست که بتواند در مدت کوتاهی شکل گیرد. آدمی باید پخته شود که بتواند کاری در این وادی اجرا کند. اثری که الان می‌شنوید فُرم موسیقی دستگاهی است. این فرم اینگونه ایجاب می کرده که ساز کوبه‌ای جای بداهه‌نوازی نداشته است.
این آهنگساز بیان کرد: این فرم موسیقی است که از پیشنیان رسیده و ما هم همان فُرم را اجرا کرده‌ایم. اما از نظر صوتی چیزی که می‌شنوید برای شما جدیدتر و بدیع‌تر است. از نظر من موسیقی دستگاهی به دو تیپ تقسیم می‌شود، یکی مکتبی که فقط فرم موسیقی دستگاهی را می‌زده‌اند و مکتب دیگر که اعتقاد به بداهه‌نوازی بر اساس همان موسیقی دستگاهی داشته‌اند. ما در این آلبوم از مکتب اول پیروی کرده‌ایم و فرم اصیل موسیقی ایرانی را اجرا کرده‌ایم. در واقع این اجرا شیوه پژمان و شیوه مسعود در بستر گذشته بوده است.
نباید اصول را خدشه‌دار کرد
خالق آلبوم «رهاب» ادامه داد: بداهه‌نوازی در حال فراموشی نیست و اکنون در حال پیش رفتن است. قرار نیست هر بداهه نوازی منتشر شود و در معرض عموم قرار گیرد. هیچ مرزی در موسیقی را قبول ندارم. اعتقادی به این مرزبندی‌ها و خط قرمزهایی که دور خودم و بقیه بکشم نیستم. اما اعتقاد دارم که نباید اصول را خدشه‌دار کرد.
شعاری با بیان این که من نوازنده سه‌تارم و ممکن است که تجربه‌ای با این ساز بکنم که شیوه نوازندگی این ساز را مخدوش کنم، عنوان کرد: باید برای مخاطب شیوه را مشخص کرد. من مرزی را قائلم که باید کار هنری را جدی گرفت. مهم این است که آدم کاری که انجام می‌دهد را جدی بگیرد. ماندگاری اثر دست ما نیست و آن را تاریخ معین می‌کند.
این ردیف‌دان تاکید کرد: هر آنچه در این آلبوم می شنوید، ساخته استادان گذشته است و تمام تکنوازی‌هایی که اجرا کرده‌ام به صورت بداهه است و برداشت من از گوشه‌های مختلف و ارتباط بین این گوشه هاست.
در بخش همنوازی پیشرفتی اتفاق نیافتده است
پژمان حدادی نیز در این نشست گفت: موسیقی ایرانی به اندازه کافی غنی هست و قدرت این را دارد که بتواند مخاطب را در هر زمانی که باشد، تحت تاثیر قرار دهد. موسیقی‌های کلاسیک در همه جای دنیا همیشه جایگاه خود را داشته‌اند و از بین نمی‌روند. آثار کلاسیک باید از جانب موزیسین‌ها معاصر مورد توجه قرار گیرند و با در کیفیت ضبط بهتر و نگاهی متفاوت تر ضبط شوند.
وی ادامه داد: از زمان حسین تهرانی به بعد، بُرهه‌ای بود که تنبک نوازی خیلی تکنیکی و پیشرفته نبود. الان خیلی پیشرفته شده و تکنیک های زیادی وارد این ساز شده است. اما در بخش همنوازی این اتفاق نیفتاده است. ما نیاز داریم که نوازندگان تنبک بتوانند محتوای ملودی را درک کنند و با موسیقی دستگاهی آشنا باشند. آنقدر تکنیک‌ها در تنبک نوازی استفاده شده که بخش همنوازی ضعیف شده است و پیامی که ملودی دارد را از بین می رود.
ساده نوازی با کارهای کلاسیک اصلا ساده نیست
این هنرمندبیان کرد: همان تکنیک‌هایی که در تکنوازی استفاده می کنند و همنوازی هم به کار می‌برند. همنوازی همواره معنی خاصی داشته و با الگوهای ریتمیک ساده‌تر برخورد میشده و ریتم در خدمت ملودی بوده است. نوازندگان تنبک بهتر است که بیشتر با موسیقی دستگاهی آشنا باشند. در این آلبوم من در نوازندگی تنبک تنها نقش همراهی کننده را داشته ام. تنبک می‌تواند هویت خود را حفظ کند اما در برخورد با آثار قدما بهتر است که نقش همراهی کننده را داشته باشد.
حدادی ادامه داد: در هنر مرز و محدوده‌ای نیست. قرار است اتفاق‌های زیادی در هنر رخ دهد. خیلی از تجربه‌هایی که الان دارد رخ می‌دهد هنوز معلوم نیست که می‌تواند به عنوانی یک شیوه جا بیافتد و برای خودش سبک شود یا نه. در قالب کارهای تجربی هر اتفاقی می‌تواند رخ دهد. من ترجیح می‌دهم که گاهی با موسیقی به طور مدرن برخورد کنم و گاهی هم دوست دارم با این ساز خیلی سنتی برخورد کنم.
این نوازنده سازهای کوبه‌ای عنوان کرد: ساده نوازی با کارهای کلاسیک اصلا ساده نیست. نواختن ریتم رنگ بسیار دشوار است. جمله بندی و لحن خیلی مهم است که همراه با بافت ملودیک و به صورت هماهنگ حرکت کند.
حدادی در خصوص آموزش ساز تنبک نیز گفت: آموزش برای من یکی از مهمترین انگیزه‌های من در فعالیت‌های موسیقایی است. چیزی که می‌توانم به نسل بعد از خودم منتقل کنم، دستاوردی است که داشته‌ام و دوست دارم به نسل بعد منتقل شود. سال‌های بسیاری در خارج از ایران تدریس کرده‌ام اما هرگز دستاورد و نتیجه‌ای که می‌خواستم نداشته است.
دیدگاهتان را بنویسید