خواننده موسیقی مازندرانی گفت: در حال حاضر کنسرت مستقلی برای منظومه‌خوانی برگزار نمی‌شود. معمولا روال این‌گونه است که در برخی کنسرت‌ها در کنار سایر قطعات، یک دوبیتی را نیز به این موضوع اختصاص می‌دهند.
به گزارش سایت خبری و تحلیلی «موسیقی ایرانیان»، محمدابراهیم عالمی درباره منظومه‌خوانی در این منطقه اظهار کرد: منطقه مازندران منظومه‌های متعددی دارد که دو منظومه «طالب و زهره» و «امیر و گوهر» از رایج‌ترین آن‌ها هستند. برخی پژوهشگر معتقدند که «طالب» همان طالب شاعر است که از مازندران به هندوستان کوچ کرد. شعرهای منظومه «طالب و زهره» به «ستی‌النسا بیگم» خواهر طالب منتسب است.
وی ادامه داد: منظومه «طالب و زهره» یا «طالبا» داستان‌های عاشقانه‌ای است که ریتم آن معمولا دو چهارم و وزن اشعارش ۱۱ هجایی است. این منظومه به‌طور معمول به‌عنوان آواز امیری «امیر خوانی» خوانده می‌شود.
این خواننده موسیقی مازندرانی درباره منظومه «امیر و گوهر» نیز توضیح داد: منظومه «امیر و گوهر» یک منظومه عاشقانه است که اشعار آن ۱۲ هجایی است.
عالمی درباره آواز امیری «امیرخوانی» بیان داد: آواز امیری بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین رپرتوار آواز موسیقی مازندران محسوب می‌شود. این آواز به لحاظ ساختاری دارای متر آواز است و محدوده صوتی آن از سه دانگ تجاوز نمی‌کند. مضامین اشعار آواز امیری، فلسفی، اخلاقی و گاهی عاشقانه است.
او ادامه داد: بیشتر اشعار امیری، دوبیتی هستند که با عبارت «امیرگته (امیر گفته)» شروع و در بیشتر مواقع به‌صورت سوال و جواب شعری آورده می‌شوند. شعرهای امیری را نخستین‌بار «برنهارد درن» روسی در دوره قاجار در قالب یک کتاب گردآوردی کرد.
عالمی درباره قدمت «امیرخوانی» اظهار کرد: امیر پازورای شاعر مازندرانی عصر صفویه بوده است. بنابراین اشعار امیری به اواخر قرن ۱۰ برمی‌گردد، اما از آنجا که تاریخ مکتوبی برای این موضوع وجود ندارد، قدمت آواز امیری مشخص نیست. البته برخی از دوستان بر این باورند که شاید آواز امیری باعث ماندگار شدن شعر امیری شده و آواز امیری را خود امیر پازواری ساخته است.
این منظومه‌خوان درباره شرایط فعلی منظومه‌خوانی در مازندران، گفت: در حال حاضر کنسرت مستقلی برگزار نمی‌شود که در آن صرفا منظومه‌خوانی شود. معمولا این‌طور است که در کنسرت‌ها در کنار بقیه قطعات، یک دوبیتی نیز از آواز امیری خوانده می‌شود. شعرهای امیری در قالب‌های دوبیتی هستند و این‌طور نیست که ممتد و سریالی باشند و نشود آن‌ها را در یک اجرا خواند.
وی افزود: استاد گرامی من، زنده‌یاد محسن‌پور دو منظومه «طالب و زهره» و «امین و گوهر» را گردآوردی کرد و براساس ذهنیت خودش به شکل ممتد درآورد و اجرا کرد؛ اما این دو منظومه در بین عوام به‌صورت دوبیتی شناخته شده‌اند.
محمدابراهیم عالمی از سال ۷۰ فعالیتش را در گروه «شواش» در محضر استاد احمد محسن‌پور آغاز کرد. از سال ٩۴ این گروه به «شواش مقوم» تغییر نام داد و اجراهای مختلفی را روی صحنه برد.
دهمین دوره جشنواره موسیقی نواحی ایران با محوریت منظومه‌خوانی از ششم تا نهم تیرماه ۱۳۹۶ در کرمان برگزار می‌شود.
دیدگاهتان را بنویسید