هویت خبرنگاری گاه نیکبختی است چرا که در گذر زمان فرصت می یابی انسان های بزرگی را ببینی که ذره ذره نیکی هایشان نامدارشان نموده و کم به کم افتخار ملی شده اند و نامشان جاودان…
شبی تابستانی در لابی هتلی در رشت که بسیار پر رفت و شد می نمود و به تقریب هیچ کدامشان نمی دانستند کهن مردی که بر روی راحتی با گروهی نشسته، استاد ‘همایون خرم’ نوازنده چیره دستی است که از دهه های پیشین موسیقی ایران را مو به مو شکافته و در گوشه گوشه جهان تأمل کرده و آثاری بسیار برای فرهنگ این مرز و بوم به جای نهاده است.
پس از گذشت دقایقی به ساعت نرسیده، برای مصاحبه با ایشان دعوت شدیم – نمی دانم شاید هنرمندان امروز را کمتر دیده ایم اما بعید می دانم فروتنی فروزانی این چنین … سخنانش گویی احساس انسانی نو را زنده می نماید.
کوتاه سخن می گفت و همه به نغمه بود از آمیرزا عبدالله و آقا حسین قلی و درویش خان …؛ و چه خوش تاکید می کرد که در آن زمان سازی به ساز دیگر تعلیم می دادند و موسیقی در خلوت و محافل خصوصی گسترش می یافت.
جایگاه موسیقی را آنچنان شرح می داد تا به علی نقی وزیری و استادخویش ابوالحسن صبا رسید و گفت: نخستین هنرستان موسیقی را در تهران علی نقی خان وزیری و دومین هنرستان موسیقی را استاد صبا به فرموده ایشان به دلیل موقعیت بالای فرهنگی گیلان در رشت بنا نهاد.
وی با چه شوری از تشکیل ارکستر ملی و تک نوازی های برنامه گل ها و استادان بزرگ موسیقی این مرز و بوم یاد می کرد و می گفت: خرده ای به علاقه موسیقی‌یایی جوانان امروز نیست.
استاد می گوید : باید فرصت ارایه و شناخت برای آنان فراهم شود که اگر چنین شود گام به گام در موسیقی عمیق می شوند و آنگاه آنانی که عشق می ورزند خلق می کنند چرا که ذات موسیقی ایرانی ابداع و نوآوری است.
استاد معتقد است: جهانی شدن موسیقی ایرانی آسان نیست و هارمونی موجود بیان کننده تمام موسیقی ایرانی نیست.
وی افزود: موسیقی ایرانی برای ارایه جهانی عشق می خواهد و مدیریت بسیط و اگر عشق نبود موسیقی ایرانی هیچ گاه به وضع کنونیش نیز نمی رسید .
وی ادامه داد: موسیقی‌دانانی نیاز است تا به هنر خویش گوش‌ها را در دیار غرب به گوشه گوشه موسیقی ایرانی آموخته نمایند.
استاد بیان می کند: موسیقی اصیل ایرانی همچون آب زلالی است که به تشنگی درونی شنونده پاسخ لازم را می دهد و او را با خود حقیقی خویشتن آشتی می دهد.
وی معتقد است : بسیاری از گوشه های موسیقی ما خود یک شهر موسیقی است که اگر نسبت به آنها معرفت لازم پیدا شود، می تواند برطرف کننده عطش حقیقت جویانه انسان شود.
شوربختی اینکه وقت مصاحبه به پایان رسیده و پاسی از شب طی شده اما استاد مانع از رفتن می شود با دستانی که هفت دهه هنر در این مرز و بوم خلق نموده؛ یادگاری بر روی لوح فشرده آهنگ‌هایش می نویسد و همراه‌مان می کند.
هر انسانی عطر درونی اثر هنری را حس می کند؛ چرا که دارای معنویت و صداقت است و این حس چه خوب از استاد القا شد.
می گویند هر چه در درون هنرمند است، بر هنرش مستولی است و به حتم چنین است که آنچنان آهنگهایی چون، تو ای پری کجایی (سرگشته) ، امشب در سر شوری دارم (غوغای ستارگان) و …از هنر استاد می تراود.
شیوه نوازندگی استاد خرم همچنان متاثر از استاد بزرگ موسیقی ایران ‘ ابوالحسن صبا’ست؛ اگر چه خرم امضای شخصی خود را دارد اما به طور آگاهانه این شیوه اصیل را حفظ نموده و وی از نسل نوازندگانی چون عبادی و تجویدی است.
پس از صبا برخی نوازندگان ویلن در رادیو تحت تاثیر فضای آن دوره به استفاده از ملودی‌های ترکی و عربی و نیز تکنیک‌های بخصوصی در اجراهای‌شان پرداختند اما نواخته های استاد خرم هیچ گاه از فضای اصیل و کلاسیک موسیقی ایران فاصله نگرفت.
بدون شک نام ‘همایون خرم ‘در کنار دیگر چهره های ماندگار موسیقی ایران نظیر صبا، خالقی، محجوبی و … بر تارک موسیقی ایران زمین تا همیشه نقش خواهد بست
دیدگاهتان را بنویسید