مراسم جشن‌نامه‌ “مقام موسیقایی” برگزار شد

علیرضا مشایخی، محمدرضا اصلانی، محمدرضا درویشی و رضا مهدوی با حضور در جشن‌نامه مجله “مقام موسیقایی” خواستار ابقای سردبیر این مجله شدند؛ اتفاقی که هم نادر بود هم جای تعجب داشت.

به گزارش خبرنگار مهر، شب گذشته شنبه نهم دی‌ماه، محمدرضا درویشی، علیرضا مشایخی و محمدرضا اصلانی در شب جشن‌نامه‌ مجله “مقام موسیقایی” در خانه هنرمندان سخنرانی کرده و از فضایل بی حد و حصر این مجله داد سخن سر دادند و همگی از مدیریت مرکز موسیقی حوزه خواستند که سردبیر این مجله را برای حفظ موسیقی کشور و بقای هنر این مرز و بوم ابقا کند.

درابتدای این نشست محمدرضا درویشی از آشنایی چندین ساله‌اش با مجله مقام موسیقایی خبر داد و گفت: ما تقریبا سه نشریه داریم که به موسیقی می‌پردازند و هرکدام با سه زیبایی‌شناسی و با سه محتوا و سه تفکر مشغول به کار هستند. یکی مجله هنر موسیقی، یکی فصلنامه موسیقی ماهور و یکی هم مقام موسیقایی.

وی افزود: شماره آخری که از این مجله خواندم بسیار تکان‌دهنده بود. اصولا در تاریخ موسیقی معاصر ایران از دوره مجله موسیقی، مجله موزیک ایران و مجله موسیقی رادیو که پیش از انقلاب چاپ می‌شدند تا کنون فصلنامه مقام موسیقایی بیشتر شبیه یک معجزه است.

وی ادامه داد:‌ مدیریت موسیقی حوزه هنری از مهدوی به پیروز ارجمند رسید. وقتی مهدوی از حوزه بیرون آمد باید از مدیر جدید انتظار داشت و من از او می‌خواهم که مدیریت مجله را ابقا کنند. در ایران هرچند سال یکبار مریضی‌ای رایج می‌شود و آن مریضی تغییر مدیران است. به یکباره همه مدیران عوض می‌شوند و این بسیار به کار ضرر می‌زد ولی از آقای ارجمند می‌خواهم اینبار مدیر این فصلنامه را ابقا کند.

درویشی به سابقه حضور مهدوی در حوزه هنری اشاره کرد و گفت: مهدوی در حوزه هنری بزرگ شده و حوزه را کاملا می‌شناسد. مهدوی به سهراب حسینی (سردبیر مجله مقام موسیقایی) اعتماد کرد. کار من با ارجمند اکنون این است که به او بگویم اگر می‌خواهید پیشرفت کنید این سازماندهی مجله را برهم نزنید.

در ادامه علیرضا مشایخی به روی صحنه رفت و گفت: خصیصه‌ای که مهدوی داشت و دارد این است که در جمع اضداد بی‌نظیر است. آدم باید ظرفیت داشته باشد شنیدن حرف دیگری را هم داشته باشد. خبر اصلا خوبی برای اهل هنر موسیقی کشور نیست که تاکنون دو مجله تاثیرگذار موسیقی ایران را دو غیر موسیقایی چاپ کردند. اولی را صادق هدایت چاپ کرد و دومی را سهراب حسینی (فصلنامه مقام موسیقایی).

وی ادامه داد: آدم‌هایی که همیشه برای رسیدن به اهدافشان راه‌های اصولی را پیش می‌گیرند پشتشان خم نخواهد شد و من ایستاده می‌میرم. سهراب حسینی با انتشار مقام موسیقایی اتفاق خوبی را رقم زد که هیچ کدام از موسیقی‌دانان این کار را نکردند من نمی‌دانم این ۲۰ هزار موسیقیدان چه می‌کنند.

خالق آهنگ “ساچلی” در ادامه به بیان خاطره‌ای پرداخت و گفت:  ما گروهی به عنوان گروه موسیقی تهران داشتیم که یکی از شاخه‌های آن ارکستر موسیقی نو بود و برنامه‌های بسیاری داشتیم. روزی شنیدم که یک نفر می‌خواهد ارکستری مثل این ارکستر تشکیل دهد که البته خبر خوشحال کننده‌ای بود اما بد قضیه اینجا بود که فهمیدم می‌خواهند نوازندگان ارکستر ما را جذب کنند. در آخرین کنسرت ما پیانیست جوانی در ارکستر هم هنرنمایی می‌کرد و شنیده‌ام یکی گفته است که این نوازنده تا وقتی بچه است باید آن را به سمت خودمان بکشیم. ببینید چقدر سخیف است که در جریان به وجود آمدن یک دستگاه هنری یک آدم چنین دیدگاهی داشته باشد.

رهبر ارکستر موسیقی نو به کسانی که می‌خواستند شاگردش را به سمت خود جذب کنند گفت: به این آقایان پیشنهاد می‌دهم که خود من را جذب کند. آن چیزی که باعث شده است ۵۰ سال مقاومت کنم این است که هیچگاه تقلید نکردم. مشایخی هیچ گاه تقلید نکرد و شما هم اگر می‌خواهید معتبر باشید تقلید نکنید، بسازید.

مشایخی در پایان درباره مجله مقام موسیقایی گفت: دلم می‌سوزد که این تیم پراکنده شود ما یک سازمان موسیقایی در کشور نداریم که رییس آن تحصیلات جدی در موسیقی داشته باشد مثل آب خوردن، رییس سازمان قند و شکر در این مملکت رییس موسیقی می‌شود.

در ادامه این مراسم محمدرضا اصلانی کارگردان فیلم آتش سبز و دوست نزدیک هیات مدیره و سردبیر مجله مقام موسیقایی گفت: وقتی سهراب حسینی این مجله را به من معرفی کرد از مجموعه افرادی که در این اثر گرد آمده بودند و حتی می‌توانستند مجموعه متضادی هم شکل دهند، حیرت کردم اما خوشم آمد که یک جوان توانسته اعتماد این افراد را جذب کرده و دور هم جمع کند. این کار هم حیرت‌انگیز هم تحسین برانگیز است؛ چرا که در زمانه ما این اراده‌ها کم است.

وی بیان کرد: در این دوران چندین فصلنامه و مجله منتشر شد که نه تنها در سطح عمومی تاریخ معاصر ما جایگاه دارند بلکه در سطح جهانی نیز مطرح هستند. مجله حرفه هنرمند‌، مجله گرافیکی و بعد مجله مقام موسیقایی از این دست هستند.

این مستندساز معتقد است: ویژگی مقام موسیقایی این است که گاه فرصتی است که مشایخی می‌تواند تئوری خود را حتی درباره سینما ارایه دهد و یا درویشی از یک پیشنهاد دفاع کند.

اصلانی ادامه داد: این یک هشدار بوده و این مجموعه به ما امکان یک تحقیق و نگاه گسترده را می‌دهد البته من شنونده موسیقی هستم و داننده نیستم اما اعلام می‌کنم که از این چند شماره موسیقی آموخته‌ام. اما چرا بعضی‌ها می‌خواهند مرا از این آموختن منع کنند.

این کارگردان در پایان سخنانش گفت: اگر این نشریه برای کسی اعلام خطر است می‌تواند اعلام خطر کند اما زیرآب هم را نزنند.