در کنسرت گروه نقش همه اجزای موسیقی اعم از سازها و آوازها در خدمت روایت بودند تا به قول خود آهنگساز روایتی از هجران، شوریدگی و رهایی را با ابیاتی از مثنوی معنوی مولانا بیان کنند.
گروه نقش چندی پیش به سرپرستی و آهنگسازی امیر شریفی در تالار رودکی رفت و این بار مهدی امامی را به عنوان راوی ابیات مولانا از مثنوی معنوی در گروهش به همراه داشت. روایت نقطه عطف این اجرا به حساب می آمد، همه اجزای موسیقی اعم از سازها و آوازها در خدمت این روایت بودند تا به قول خود آهنگساز روایتی از هجران، شوریدگی و رهایی را با ابیاتی از مثنوی معنوی مولانا بیان کنند.
کنسرت گروه نقش با نام شرح این هجران در سه بخش به هم پیوسته در یک پارت اجرا شد. در بخش اول پیشرو شوشتری ساخته امیر شریفی در قالب پیش درآمدی کلاسیک اجرا شد و سپس مهدی امامی به مثنوی خوانی پرداخت و تصنیف قدیمی در شوشتری توسط گروه باز آفرینی شد. در انتها نیز تصنیف مربع شوشتری ساخته امیر شریفی پایان بخش بخش اول کنسرت بود.
بیش از همه نکته ای که در این بخش جلوه می نمود تنوع ریتم و مایه گردانی با محوریت مقام شوشتری بود که اوج توانایی آهنگساز را در تصنیف مربع شوشتری نمایان میساخت. استفاده از ارایه ها و ادوات موسیقایی قدیمی به سبک عبدالقادر مراغه ای، مایه گردانی و مرکب خوانی در تصانیف و ساز و آواز و جمله های متنوع در دانگ های شوشتری از خصوصیات این بخش به حساب می آمد.
بی شک میتوان کنسرت گروه نقش را اثری متفکر و کلاسیک نامید که جایش در میان موسیقی صحنه ای این ایام بسیار کم و شاید بتوان گفت خالی است. موسیقی که در عین به همراه داشتن اصالت در پرداخت و استراکچر دارای بدعت و نوآوری در بیان و اجرا نیز هست و مخاطب را غافلگیر و همراه میکند نه انکه به خمودی و خستگی بکشاند.
خطری که گاه در اجراهای متعصبانه موسیقی ردیفی احساس می شود و مخاطب عام اما علاقمند به موسیقی ایرانی را از رفتن به کنسرت های موسیقی ایرانی کمتر شناخته شده می ترساند. موسیقی ایرانی امروز در تضادی نفس گیر به سر میبرد که از دو سوی بام افتادن در کمین اوست و در این میان حفظ تعادل کاری بس دشوار و طاقت فرساست، تفکری موسیقایی که در آن هم جانب اندیشه را حفظ کنی هم مخاطب و سلیقه را.
و این مهم فعلی است که گروه نقش و امیر شریفی توانسته از پس آن در حد بضاعت خود براید. بخش دوم کنسرت با تغییر کوک اما در همان مایه با مثنوی خوانی آغاز شد و سپس به چهار مضراب شوشتری وصل گردید. در این بخش نیز مایه گردانی و مرکب خوانی آواز با ورود به شور، ترک و چهارگاه بدیع و خلاقه می نمود و گوش شنونده کمتر آگاه را غافلگیر می کرد و برای آنان که با ظرایف موسیقی ردیفی آشناتر بودند بسیار دلنشین، همراه کننده و سیال بود بی آنکه به خمودی و ورطه تکرار افتد.
در ریتم ها از ظرفیت ریتم های ایقایی و ادواری استفاده شده بود و نوازنده تمبک در عین پایبندی به اصالت ادواری، از تکنیک های جدید تمبک نوازی بهره می جست. حس و حال نوازنده ها با صحنه و مخاطبین همراه بود اما گاه و بی گاه عدم هماهنگی در سینک شدن جملات به گوش می رسید که تا حد معمول در اجراهای صحنه ای غیرقابل اجتناب است، علی الخصوص آنکه درگیر ریتم ها و مایه های قدیم و کمتر اجرا شده باشد.
امامی با آن لحن افتاده ابیات مولانا را با حال شوریدگی و رهایی مولانا میخواند و اوج ها را پر طنین و پر تحریر اجرا می کرد. اما مشخصا طراحی آوازها نیز فکر شده و در ادامه تفکر روایی و ساختار مند شریفی خوانده شده اند.
عدم هماهنگی گروه در بخش سوم بیشتر به چشم میخورد و شنیده میشد که شاید حاصل وقت و فرصت کم تمرین ها بوده و تعدد اجرا های متنوع نوازندگان گروه که از دیگر آسیب های امروز اوضاع موسیقی ماست، نوازندگان حرفه ای برای گذران زندگی و حفظ طبقه اجتماعی و نیز اقتصادی خود مجبورند همزمان در چند گروه فعالیت کنند که همین باعث تداخل و پریشانی ذهن و عدم تمرکز کافی در اجرا و انتقال حس میشود. در کل در اجرای گروه نقش را باید اجرایی متفکر و پر زحمت دانست که در حد و اندازه خوبی ظاهر شده اند.
دیدگاهتان را بنویسید