می‌گویند «قنبر» غلام باوفای امام علی (ع) بود که پس از ضربت خوردن آن حضرت آن‌قدر به شیوه‌ای خاص عزاداری کرد که از هوش رفت. حالا برخی ایرانیان هم با تأکید بر این داستان، هر سال «قنبرخوانی» می‌کنند.
ماه مبارک رمضان از سال‌های دور با موسیقی همراه بوده است، اما در شب‌های قدر، موسیقی رایج و معمول جای خود را به مرثیه‌ها و موسیقی‌های محزون می‌دهد که یکی از آن‌ها «قنبرخوانی» است.
در قنبرخوانی یک نفر در نقش غلام مولا علی (ع) که نامش قنبر بود، قرار می‌گیرد و کلام‌های آهنگین آوازی را اجرا می‌کند. اشخاص دیگری هم در نقش‌های حضرت زینب (س) و حضرت علی (ع) قرار می‌گیرند، اما دعاها و آوازها بیشتر به روایت قنبر بیان می‌شود.
در بخش پایانی «قنبرخوانی» که حضرت علی (ع) به شهادت می‌رسند، قنبر بر بالین ایشان می‌رود. دو خشت خام برمی‌دارد و بر سرش می‌کوبد. با شکستن خشت‌ها، شور عزاداری و نوح‌خوانی بیشتر می‌شود.
مثلا یک نمونه «قنبرخوانی» این‌گونه انجام می‌شود:
نقش‌پوش حضرت زینب (س):
می‌رسدم ناله قنبر به گوش
نیست کسی تا کند او را خموش
زمزمه آید به برم این سروش
قنبر:
قنبر بی‌دل شده، چون بلبلی
صوت خوشش مانده به صوت جلی
ورد زبانش علیا یا علی (ع)
نقش‌پوش حضرت علی(ع):
در بگشا تا که رسد قنبرم
نعره زند تا که ببیند سرم
این در حالی است که زنان هم در بسیاری از مناطق ایران «قنبرخوانی» می‌کردند. مثلا در مناطق کویری زنان زیادی بودند که در این آیین شرکت می‌کردند.
دیدگاهتان را بنویسید